kurwa (język polski) wymowa: IPA: [ˈkurva], AS: [kurva], ​?/i podział przy przenoszeniu wyrazu: kur•wa[1] ​?/i znaczenia: rzeczownik, rodzaj żeński ( wulg. prostytutka[2] ( wulg. kobieta prowadząca rozwiązły tryb życia[3] ( wulg. pogard. do kobiety / o kobiecie[2] ( wulg. pogard. człowiek postępujący w sposób podły lub niemoralny, łajdak, nikczemnik, sprzedający się wykrzyknik ( wulg. …powtarzany jako przekleństwo, w mowie potocznej często jako przerywnik w zdaniu[4]; zob. też kurwa w Wikipedii partykuła wzmacniająca ( wulg. …występująca bezpośrednio po wyrazie, który mówca chce podkreślić (i tym samym swoje uniesienie, euforię lub rozgoryczenie) odmiana: ( (2-3) nieodm. przykłady: ( Co wieczór przy szosie stoją kurwy i czekają na jakiś zarobek. ( Ziemię pomierzył i głębokie morze, • Wie, jako wstają i zachodzą zorze, • Wiatrom rozumie, praktykuje komu — • A sam nie widzi, że ma kurwę w domu[5]. ( Nie będziesz mi, kurwo, mówiła, co mam robić! ( Ty kurwo! Jeszcze mi wisisz dwa baniaki, coś przegrał w pokera. ( Zamkniesz się, kurwa, czy nie?! ( O kurwa, zajebali mi portfel! ( Czekaj, czy ja, kurwa, czegoś nie zapomniałem z domu? składnia: kolokacje: (1) kurwa jebana ( stara kurwa ( głupia kurwa synonimy: ( wulg. kurwiszcze, kurwiszon, lachociąg, dziwka, wywłoka; eufem. kobieta lekkich obyczajów; przest. kurtyzana, ladacznica, nierządnica; neutr. prostytutka ( wulg. kurwiszcze, kurwiszon, dziwka, lafirynda, lampucera, latawica, ruchawica, wywłoka, zdzira; slang. lambadziara; przest. jawnogrzesznica, ladacznica, rozpustnica, wszetecznica ( wulg. lafirynda, lampucera, szmata, wywłoka, zdzira ( wulg. skurwiel, dupek, chuj ( wulg. w kurwę antonimy: ( iron. dziewica orleańska hiperonimy: ( kobieta ( człowiek hiponimy: holonimy: meronimy: wyrazy pokrewne: rzecz. kurewstwo n, kurwik mrz, kurwica ż, kurwiarz mos, kurwiarnia ż, kurwienie n, kurwowanie n, nakurwianie n, nakurwienie n, podkurwianie n, podkurwienie n, rozkurwianie n, rozkurwienie n, skurwienie n, wkurwianie n, wkurwienie n, wykurwianie n, wykurwienie n zdrobn. kurewka ż, kurwiątko n zgrub. kurwisko n, kurwiszon m, kurwiszonek m, kurwiszcze n czas. kurwić ndk., kurwować ndk., nakurwiać ndk., nakurwić dk., podkurwiać ndk., podkurwić dk., rozkurwiać ndk., rozkurwić dk., skurwić dk., wkurwiać ndk., wkurwić dk., wykurwiać ndk., wykurwić dk. przym. kurewski, podkurwiony, skurwiały, skurwiony, wkurwiający, wkurwiony przysł. wykurwiście, kurewsko związki frazeologiczne: chuj kurwa • do kurwy nędzy • iść na kurwy / chodzić na kurwy / pójść na kurwy • kurwa kurwie łba nie urwie • kurwa (moja, twoja, jego, jej, nasza, wasza, ich) mać • męska kurwa • ożeż kurwa • potrzebny jak kurwie majtki • rzucać kurwami etymologia: Według Zbigniewa Gołąba językowa pożyczka kentumowa. Od *kury/kurъv-a = „prostytutka, nierządnica”, drugą postać poświadczają wszystkie języki słowiańskie, już w języku cerkiewnym redakcji serbskiej kurъva. Gołąb za Wiktorem Władymirowiczem Martynowem zestawia wyraz z greckim κύριος ([kʉː́rios]) = „potężny, pan” i staroindyjskim śṻra = „silny, bohater”, awestyjskie sūra ts.. Wszystkie formy z praindoeur. *K'euH = „pęcznieć, puchnąć”, w związku z tym *kury (*kourūs) mogło po prostu znaczyć „dojrzała, dorosła kobieta”[6]. Aleksander Brückner podsumowywał krótko: „prasłowo; wszędzie tak samo, tylko na Rusi, zamiast tego cerkiewne blad' (por. bledzin syn)”[7]. Według Andrzeja Bańkowskiego to obelżywe słowo (w języku polskim zapisane po raz pierwszy w 1415 r.) często cytowane w aktach sądowych i w staropolskich kodeksach prawnych obłożone sankcjami („gdyby mać jego kurwą mianował, w takąż winę skazujemy ji być upadłym”). Starsza postać *kureẃ zachowana reliktowo w najczęściej używanym wyrażeniu „kurwie macierze syn” (1396, 98, 1404, 11, 14, 27, 28, 29, 34, 36 w rotach sądowych), gdzie formę kurwie należy interpretować jako dopełniacz rzeczownika liczby pojedynczej (nie jako przymiotnik), jak w wyrażeniu „kurwy macierze syn” (1402, 27, 33); †kury, †kurъve[uwaga 1] ← *kour-ū-s „kobieta niezamężna”, greckie koúra, koúrē, kóra, kórē, kṓra ts. (*kour-ā skąd też ewentualnie staro-wysoko-niemieckie huora, niemieckie Hure). Sens pejoratywny rozwinął się z wyrażenia †kurъve †matere †synъ = „syn niezamężnej matki” = „syn nieznanego ojca; bękart-wyrzutek, nie należący do rodu”. W XVI wieku „kurwa” jest zwykłą nazwą zawodowej prostytutki z licznymi derywatami[4]. uwagi: ↑ Bańkowski stosuje znak „†” przy słowach wymarłych i bardzo prawdopodobnych, w odróżnieniu do „*” które stosuje przy formach czysto hipotetycznych. tłumaczenia: angielski: ( whore, bitch; ( whore, bitch; ( fuck arabski: ( عاهرة, مومس, زانية baskijski: ( puta chorwacki: ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva czeski: ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva dolnołużycki: ( hura duński: ( ludder / luder w; ( ludder / luder w; ( ludder / luder w; ( ludder / luder w; ( ludder / luder w esperanto: ( putino; ( putino; ( fek fiński: ( huora; ( vittu francuski: ( pute, putain; ( pute, putain górnołużycki: ( kurwa ż; ( zlĕhanča ż hiszpański: ( puta ż; ( joder, hostia islandzki: ( hóra ż, mella ż, púta ż; ( hóra ż, mella ż, púta ż jidysz: ( זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); ( זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); ( זונה ż (zojne), הור ż (hur); ( קורוואַ ż (kurwa) niemiecki: ( Hure ż; ( Scheiße nowogrecki: ( πουτάνα ż; ( πουτάνα ż; ( πουτάνα ż rosyjski: ( блядь ż, курва ż; ( блядь ż; ( блядь ż; ( блядь ż; ( блядь, бля rumuński: ( curvă ż; ( curvă ż; ( curvă ż; ( curvă ż; ( curvă ż słowacki: ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva; ( kurva słowiński: ( kurvâ ż; ( kurvâ ż szwedzki: ( hora w ukraiński: ( ку́рва ż; ( ку́рва węgierski: ( kurva włoski: ( puttana; ( puttana; ( puttana; ( puttana źródła: ↑ Hasło „kurwa” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 510. ↑ 2,0 2,1 Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 147. ↑ Hasło „kurwa” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. ↑ 4,0 4,1 Andrzej Bańkowski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. II, Warszawa 2000, s. 860. ↑ Jan Kochanowski, Na matematyka. ↑ Zbigniew Gołąb, O pochodzeniu Słowian w świetle faktów językowych, Kraków 2004, ISBN 83-242-0528-4. ↑ Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny, Warszawa 1957, s. 686. kurwa (język górnołużycki) wymowa: znaczenia: rzeczownik, rodzaj żeński ( kurwa, prostytutka ( suka odmiana: przykłady: składnia: kolokacje: synonimy: antonimy: hiperonimy: hiponimy: holonimy: meronimy: wyrazy pokrewne: związki frazeologiczne: etymologia: uwagi: źródła: Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w papierowych słownikach lub wiarygodnych słownikach online. Jeśli znasz górnołużycki, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem. kurwa (język hausa) wymowa: znaczenia: rzeczownik, rodzaj żeński ( rel. dusza[1] odmiana: przykłady: składnia: kolokacje: synonimy: antonimy: hiperonimy: hiponimy: holonimy: meronimy: wyrazy pokrewne: związki frazeologiczne: etymologia: uwagi: źródła: ↑ On-line Bergery Hausa-English Dictionary